Na onze jungle avonturen mochten we richting een nieuwe locatie, Tangkahan. We reden zo'n 4 uur over een zeer hobbelige weg, in een Daihatsu die Henk en Gerda zelfs zouden afschrijven. Bij aankomst werden onze tassen meegenomen en mochten we over een gammele hangbrug naar the Jungle Lodge.

Na ongeveer een kwartiertje lopen kwamen we aan, Melissa werd direct gekaapt door Alex (te onthouden door te denken aan Willem - Alex, zoals hij zelf zei) en Sanne door Frits (wij vonden het wel een echte Frits). Melissa wilde wat dingen vragen en Sanne werd ingesmeerd met een ui, dat hielp namelijk tegen de muggenbulten. Dit hielp echter voor geen meter, maar we hebben Frits maar in de waan gelaten. Melissa had ondertussen geregeld dat we 's middags een excursie naar de olifanten hadden, in Thailand hebben we dit al eens gedaan, maar we hadden weinig te doen en de koning van de jungle, Alex, verzekerde ons dat ze goed verzorgd werden.

Er was 1 heel klein probleem. Ons geld was op, dus na onderhandelen, mocht Melissa met Frits mee op de motor om te pinnen, na een aantal foto's met de locals, kwam Melissa na een half uur terug. Er was geen elektriciteit dus je kon niet pinnen. Gelukkig wilde Alex ons het wel even lenen, dus liepen we 's middags hoopvol met hem naar dorp. Nadat hij een duister kantoor inliep, wij bleven wel even buiten, gaf hij een voucher en zei: "gewoon rechtdoor lopen, en dan zie je het vanzelf." Na een barre tocht, eerlijk is eerlijk, na de zware volleybaltrainingen genoten we zeer van onze vrije tijd met nietsdoen, kwamen we na ongeveer een 40 minuten lopen aan bij de olifanten. Hier leerden we dat er niet lief werd gedaan tegen ze en gingen na een halfuur compleet gedesoriënteerd weer weg. Maar he, in het dorp was de pinautomaat, dus gingen we even pinnen. Wij zullen nooit meer zeuren, en misschien jullie ook niet. Het pinapparaat stond in iemands huis, er was weer elektriciteit en je kon naast de schone was pinnen. Het ging echter mis met de MasterCard, maar VISA was ook geen enkel probleem. Die lag in de jungle lodge, grrr! Dus teruglopen en Sanne met Frits op de motor er weer heen. Ook dit lukte niet, misschien had de was gelekt? Na het inwisselen van de laatste euro's hadden we in elk geval geld voor eten.

Frits was een grappig mannetje. Na een beetje kletsen hoorde hij dat wij aan volleybal deden, en daagde ons uit voor een potje. Buurman en buurman gingen natuurlijk die uitdaging aan en zo stonden we in het dorp, in de jungle, op een veld tegen allemaal mannen te spelen. We waren een ware attractie, want er kwamen steeds meer mannetjes kijken. Die gekke farangs ook ;) Melissa deed haar mooie aanvallen, toch jammer dat het net wat hoog hing, Sanne probeerde de scheidsrechter om te kopen, kortom een leuk potje. Toen de onweer zo dichtbij kwam gingen we op de motor van Frits en een wat gezette man (blijkbaar niet in bezit van T-shirt) terug. Hup Velo international.

De avond werden we bijna doodgestoken door de muggen, 1 buurman heeft er zelfs 1 op het voorhoofd. We houden onbekend wie.

De dag erna gingen we op een band naar een waterval. We zaten met een gids, welke natuurlijk ook vele Guus Meeuwis liedjes kende, op een band en gingen met de stroming mee. We namen de afslag rechts en kwamen bij een schattige waterval uit. Hier zwommen we, maakten foto's die niet het daglicht kunnen verdragen en genoten van een lunch. Hier was een klein buurman momentje, 1 buurman pakte nog wat extra groente voor bij de rijst, want die houdt niet zo van rijst, en toen viel het bordje poef in het water. Eerst had niemand het door, maar nadat de rijst bij de gidsen langskwam werd buurman aangehouden en moest voor straf 20 extra kroepoek eten. Overigens waren buurman en buurman een ware attractie, we gingen met vele Indonesiërs op de foto, we zagen er immers zo mooi uit.

Na ons avontuur zat de tijd in de jungle erop. Eerlijk is eerlijk, het was super maar 33 muggenbeten is wat teveel van het goede. We mochten een nachtje genieten van de luxe in Medan. Hier hadden we trouwens een grappig voorval. 's Avonds regent en onweert het veel hier, en buurman en buurman hadden trek in pizza na al die nasi goreng. We probeerden via de receptie een pizza te bestellen maar die namen niet op vanwege de regen. Wij namen dus een taxi naar de Pizza Hut, bestelden een pizza en gingen in de meest oude tuktuk terug. Het mannetje was waarschijnlijk geen driver, hij joeg snel de kip weg, maar bracht ons toch. Het was een wonderlijk beeld om de tuktuk de oprit van het super de luxe hotel te zien op rijden en langs de lachende beveiliging te rijden, wij en de chauffeur hadden lol voor het leven en de man was uiterst dankbaar voor de centjes.

Nu wachten we op onze vlucht naar Java, die vertraagd is. Sumatra was fantastisch, op naar het nieuwe avontuur!