Na een vertraagde vlucht, alles gaat op Indonesië tijd, zelfs het vliegen, kwamen we aan in Jogjakarta. We kwamen vrij laat aan, dus zochten bij aankomst snel een restaurantje uit, een roti huis, maar tot onze teleurstelling hadden ze geen kaashapjes en cola, dus een avondje chips met 0,0 bintang. Java is, kwamen wij achter, vrij islamitisch ingesteld, verdorie.

De volgende dag hadden we eindelijk een dagje vrij, daar hadden we wel weg behoefte aan en gingen op pad. In Yogjakarta heb je naast tuktuks ook nog riksja's, van die karretjes met fiets plus fietsende Indonesiër erachter. We hadden een kaart en wilden eerst zelf naar het waterpaleis lopen. Conclusie, de kaart was niet goed, dus maar een riksja aangehouden.

Na een bezoek aan het zeer boeiende waterpaleis, wilden we naar de winkelstraat, Malibioro. We dongen goed af, en gingen met onze westerse formaten in de riksja zitten. Nu zijn de riksja's gemaakt voor Aziatische billen, dus je snapt waarschijnlijk wel hoe comfortabel wij zaten. Maar hé, wij hoefden die westerse billen niet fietsend te verplaatsen. Na die stevige onderhandelingen stonden we op een markt. De riksja scheurde met een vaart waar Max Verstappen jaloers op zou zijn, weg. We liepen de markt op, en de draak had ons bij de vogeltjesmarkt afgezet. Verkeerde markt. Heel zielig ook, allemaal dieren in hele kleine kooitjes, bont gekleurde kuikentjes en een boa die alleen zichzelf kon proberen te wurgen. Toen hebben we weer een riksja aangehouden en werden we wel op de juiste bestemming gebracht. Na wel 20 waarschuwingen dat er zakkenrollers waren, liepen we de drukte in. Na 10 minuten vluchtten we een Starbucks in, veel te druk dus weer terug. Kortom, we hebben de rest van de dag in het zwembad gewerkt aan ons record overspelen van de bal, 172 nu.

De dag erna gingen we vroeg op pad, we gingen naar de Borobudor. We reden er in een uurtje heen en maakte kennis met een gezin Belgen, waar we nog steeds mee opgescheept zitten, en onze gids Henk. Natuurlijk heette hij niet echt zo, maar we houden vast aan onze koloniale ideeën hier. We gingen op de fiets richting de Borobodur. Nu zijn wij stiekem helemaal niet zo sportief, dus waren we de bezemwagen. Na een 20 minuten kwamen we aan en mochten na het betalen van de entree (6x zoveel als Indonesiërs, discriminatie ten top) naar binnen. We hadden een hyper enthousiaste gids en na het zien van de tempel hebben we het volledige levensverhaal van Buddha, zijn vader, zijn vriendinnen, neven, nichten, ooms, tantes en alle anderen gehoord. Het was vrij warm en vanwege de vakantie overspoelt met Indonesiërs. Op de top wilden we even genieten van het uitzicht, oké we wilden bijkomen van de hoeveelheid trappen, maar werden minstens 30x gevraagd op de foto te gaan. Nu was het warm en we hadden geen zin, dus vluchtten we snel naar beneden, onder Buddha's boom zoals ons net geleerd was. We namen met de gids een tempo gelijk aan het opmarcheren van de Japanners ten tijde van de oorlog aan, en kwamen na belaagd te zijn aan een horde verkopers aan bij onze fietsen. We gingen namelijk nog ruim 2 uur fietsen. We bezochten een tofu makerij, wij eten hier geen tofu meer, een pottenbakkerij, waar Sanne op zoek ging naar Patrick Swayze, een tempel en een suikerrietmakerij, die al dicht was. Na zo'n 3 uur op een fiets die van onze voorouders in de koloniale tijd was, waren we moe en onze billen beurs. We gingen terug, maar niet voordat onze Belgen ons uit ons welverdiende dutje haalden voor een extra tempelbezoek.

De dag erna, waren we uitgeslapen en mochten we na en lichte aanvaring over vouchers, zeur niet zo vrouw, met onze chauffeur voor 5 dagen mee. We gingen langs een tempel, een hele bijzondere schijnbaar, maar wij vonden de entree te veel (stond gelijk aan Efteling). We bezochten een paleis van de oude sultan, Sanne raakte in een heftige discussie dat er geen koning meer in Indonesië was en Indonesië een republiek was, maar stopte toen de gids op zoek ging naar de traditionele kleding, omdat we te bloot gekleed waren. We passeerden een aantal veel blotere mensen, maar luisterden aandachtig, anders liepen we straks met hoofddoek. Het was niet boeiend, en het paleis stond gelijk aan de spullen die elke Nederlandse oma in haar bezit heeft. Misschien afgezien van de opgezette tijger in de woonkamer. Na een tochtje van 4 uur belanden we in een bergdorp en hadden we even vrije tijd. Wat fijn was, we hebben niet voor niets zoveel boeken en tijdsschriften mee. Melissa ambieert na het bezoek aan dit hotel trouwens een carrière switch, professioneel muggenverdelger te worden. Al zijn de menselijke slachtoffers dan niet uitgesloten.

Vandaag, na een barre wandeltocht door de rijstvelden, daar zijn we toch niet geschikt voor, zijn we na 7 uur rijden aangekomen in Malang. Niet zo'n leuke dag dus. We gaan langzaam richting de Bromo vulkaan, morgen weer een dagje tuffen en daarna om 03.00 op voor de zonsopkomst op de Bromo vulkaan, wij zijn benieuwd!

Dag hoor!