De vorige blog schreven we over de paniekaanval die opkwam bij de ferry, nou gelukkig is er weer genoeg gebeurd, en ja, het waren echte buurman en buurman avonturen.
Er werd een bezoek gepland om buurmans 2 bucketlist in te korten. Dit hield in dat er een bezoek werd gebracht aan de Ko Tao Bamboo tattoo winkel. Buurman 2 had in Nederland al een mooie tekst,
Mantra, uitgekozen. Deze komt uit de khmer tijd en elke van de 5 lijnen staat voor een bepaalde bescherming of geluk. Het was overigens wel een andere manier van zetten als gebruikelijk, anders
heet het natuurlijk ook geen bamboo tattoo. Kort gezegd, er wordt met een bamboostokje met 3 scherpe punten in de inkt gedrukt, en de huid is dan het leitje. Ieder zijn mening, maar buurman 2 is er
heel erg blij mee!
Na dit, pijnlijke, of eigenlijk voor dit avontuur moest er gepind worden. De trouwe ING pas kwam droevig terug, geen geld. Oeps, er bestaat zoiets als werelddekking aan klikken. Daarna werd de
vrolijke creditcard geprobeerd, maar die werd 5 minuten lang opgegeten door het hongerige apparaat. Nadat de telefoon werd gepakt om het noodnummer te bellen kreeg het apparaat spijt en kwam de
kaart ineens terug, pffff (en denk er 33 graden bij).
Na dit gezellige avontuur van stokjes en passen werd er teruggekeerd naar de kamer, die goddank, muggenvrij was. Buurman 1 was in totale paniek, want haar pyjamabroek was weg. Eerst werd de
vriendelijke Thaise jongen de schuld toebedeeld en daarna moest buurman strippen. Uiteindelijk kwam de broek onder de eigen gedragen broek tevoorschijn. Gelukkig was de Thai nog niet gekielhaald en
buurman aan de schandpaal genageld.
Na twee heerlijke dagen, zo kunt u lezen, aan shark bay (die haaien waren op vakantie) gingen we verkassen naar een nieuw resort. Ao Mueng resort. Er stond op booking dat er een taxi boot nodig
was, maar hè, dit is toch een eiland. Dus nietsvermoedend zaten wij in het taxibootje toen een grote rots opdoemde met daar bovenop, ja erop, een restaurant en wat bungalows. De robinson muziek
ging plots spelen. De paniek sloeg lichtelijk toe, dit was het duurste hotel van de reis en we zouden hier tot woensdag blijven!
Na een klimtocht van 899 treden vonden we onze bungalow, in een muggennest, en zonder elektriciteit. Want JA! Er was pas
om 18.00elektriciteit. De
paniek had zich meester gemaakt en we vroegen aan de eigenaar of wat eventueel ook minder dagen konden blijven. Die zei, ja hoor, tuurlijk maar bel even
booking.com. Dit deden we en de lieve man aan de telefoon gaf aan dat de eigenaar weigerde ons voor de ene gewenste nacht te laten betalen, maar ons de volle pond te
rekenen. Na een hoop gezeur met de telefoon op speaker werd het geregeld door booking, we mochten de dag erna weg! De hemel opende zich en er klonk een prachtige orkest, oh nee grapje maar wat
waren we blij!!
Na een rot nacht, met gemiddeld 15 muggensteken onder een klamboe checken we uit. Misschien zijn wij toch niet zo robinson waardig als we dachten, denken we nu met een cocktail in ons hand in ons
nieuwe (in de bewoonde wereld) hotel.
Sawadee mensen!