Bali, een druk bezocht godeneiland

Zoals in de vorige blog aangegeven zijn we onze laatste dagen op het eiland Bali. Bali is natuurlijk favoriet van veel mensen, dus wij waren benieuwd. We zijn begonnen in het noordoosten, Lovina. Hier schijnen de dolfijnen voor de kust te zitten en gaan dus ook vele bootjes 's ochtend op zoek naar deze arme dieren. Nu hebben wij van ons avontuur met de olifanten in Sumatra geleerd dus we hebben het erg rustig aangedaan. Een beetje liggen bij het zwembad en nadenken wat we willen eten. De dolfijnen hebben we al in Curacao mogen ontmoeten.

Na het rustige maar wel lekker relaxte Lovina stond ons de rit naar Ubud te wachten. Een ritje van 3 uur, maar onze driver was een beetje getikt en was er binnen een uur al. Overigens lag onze maag nog ergens in Lovina na aankomst. Hij doet waarschijnlijk auditie voor de Indonesische versie van Speed, want hij reed echt als een driver aan de speed.

Na aankomst in Ubud gingen we snel naar de markt, uiteraard met de benenwagen, anders geen geld voor de souvenirs. De vele taxi drivers dropen teleurgesteld af. De markt stond gelijk aan de gemiddelde westlandse braderie, met grote afwezigheid van de panfluiters. Niet zo bijzonder dus. Na de markt naar een lokaal zilverfabriekje, die nogal moeilijk te vinden was. De chauffeur vroeg zelfs aan ons de weg. Maar we zijn er gekomen, mooie dingen gezien en gekocht.

De andere dag gingen we weer iets doen, na al dat luieren ook wel lekker. We gingen mountainbiken. Best een toffe tocht, echter was de gids wel twee selfiebeluste Indiërs kwijt onderweg. Deze werden gevonden en na een rijsttafel gingen buurman en buurman even onze eigen weg, niet door ruzie of dergelijk maar de vermoeidheid sloeg even keihard toe. Dus de ene buurman slapend en bakkend aan het zwembad en de ander liggend in de airco met een film (the last Samurai) wie waar was is te zien op de foto's ;)

Na ons bezoek aan Ubud gingen we naar Sanur, aan zee. We zouden om 12.00 worden opgehaald, wat 13.15 werd. Bij aankomst ontstond er een "lichte" discussie over laat uitchecken, wat gelijk stond aan de kosten van een Nederlandse hotelkamer. Uiteindelijk besloten we het maar te laten in in de extra tijd naar de beautysalon te gaan donderdag. Maar hierna kwam de volgende discussie. We hadden een kamer met niet sluitende buitendeur gekregen. Romantisch natuurlijk, kan je de sterren zien of whatever, maar staat voor ons gelijk aan onze hatelijke vrinden de mug, en hun bulten. Dus nadat we het hele terrein over zijn gegaan kregen we een nieuwe kamer.

Hier hebben we onze laatste dagen vertoefd, beetje zwemmen, eten en op souvenir jacht. Vrij saai dus ;)

Nu zit ons avontuur er al op. We hebben genoten van onze reis, natuurlijk met geweldige dingen die we gedaan hebben. Bali was erg relaxed, Java mystiek en soms betoverend maar Sumatra heeft bij ons een speciaal plekje gekregen, met haar dichte jungle, orang-oetangs en geweldige mensen. Indonesië was geweldig! Op naar huis!

Dag lieve mensen, we hebben genoten van jullie lieve en soms ook hilarische reactie! Misschien tot de volgende keer!

Dag hoor!

Expeditie Bromo, laatste stop op Java

Na onze avonturen in Java stond ons nog een laatste avontuur te wachten, na twee dagen reizen om in de omgeving te komen kwamen we op 19 juli aan in Fendi's guesthouse, niet ons hotel maar onze overstap naar de 4x4 auto. We kregen een mooie rode, ons voorliefde voor de kleur rood was gelukkig ook bekend.

We stapten met alleen onze rugtassen in en reden al snel de wolken in, de Bromo vulkaan ligt op +\- 3000 m hoogte. Wellicht kan je begrijpen wat dit voor gevolg heeft voor de temperatuur. We reden met de jeep over een grote zandvlakte, dat was best tof, uitgezonderd de koprol van Melissa en Sanne's kopstoot tegen het dak. Douze points. Naast dat het best tof was, was het ook redelijk stoffig. Alsof we hadden gerold in een asbak.

Na die toffe tocht, kwamen we aan in een dorpje naast de Bromo en zochten we ons hotel. FOUT, we hadden geen hotel, we hadden namelijk een hostel. Nu is er helemaal niets tegen een hostel, maar wij zijn iets luxer ingesteld, maar he, we hebben de jungle overleefd dus dit moest ook lukken. Een middagje Netflix kijken verder, een ijsdouche van Melissa en vies eten gingen we rond 20.00 proberen te slapen, we zouden namelijk om 03.00 naar de vulkaan gaan om de zonsopkomst te zien. We hebben ons als burritos in de dekens gerold en kwamen er wonderbaarlijk nog op temperatuur uit.

Na een koude nacht, met dromen over de Elfstedentocht, het kwik was gedaald tot ongeveer 8 graden,stonden we uiterst fris en fruitig te wachten op onze jeep. Na de ontmoeting met de organisator, welke trouwens beter paarden kan gaan houden met zijn geklik, reden we naar de Bromo. Om ongeveer 4 uur zaten we, na een kopje heerlijke aanmaakchocolademelk, zaten we lekker op ons matje te wachten op de zon. Nu hebben jullie wellicht al gemerkt, wij vinden cultuur heel leuk maar als we teveel moeite moeten doen, vinden Buurman en Buurman het niet zo boeiend meer. Ons doel om van 4.00 tot 5.30 te overbruggen was voornamelijk selfies van Indonesiërs proberen te verpesten met de selfiebomb, Melissa was hier de master in.

De zonsopkomst was dus wel grappig maar niet wow, wel vonden we de krater heel erg mooi toen de zwerm toeristen was opgetrokken.

Na de tocht vonden we de auto terug en gingen we plankgas terug naar het hostel. Nee, geen tempel bezoeken of paardje rijden. We zochten onze chauffeur en waren binnen 1 uur op weg naar onze nieuwe bestemming in Kalibaru met zwembad (en warm water).

We zijn net aangekomen op Bali, waar we met de veerpont zijn gekomen en nadat de douane serieus 3 keer is omgekocht zijn we op het godeneiland. Tijd om aan ons kleurtje te werken!

Dag hoor!

Java, uitgestrekte wegen en tempels vol met selfiegeilende Indonesiërs

Na een vertraagde vlucht, alles gaat op Indonesië tijd, zelfs het vliegen, kwamen we aan in Jogjakarta. We kwamen vrij laat aan, dus zochten bij aankomst snel een restaurantje uit, een roti huis, maar tot onze teleurstelling hadden ze geen kaashapjes en cola, dus een avondje chips met 0,0 bintang. Java is, kwamen wij achter, vrij islamitisch ingesteld, verdorie.

De volgende dag hadden we eindelijk een dagje vrij, daar hadden we wel weg behoefte aan en gingen op pad. In Yogjakarta heb je naast tuktuks ook nog riksja's, van die karretjes met fiets plus fietsende Indonesiër erachter. We hadden een kaart en wilden eerst zelf naar het waterpaleis lopen. Conclusie, de kaart was niet goed, dus maar een riksja aangehouden.

Na een bezoek aan het zeer boeiende waterpaleis, wilden we naar de winkelstraat, Malibioro. We dongen goed af, en gingen met onze westerse formaten in de riksja zitten. Nu zijn de riksja's gemaakt voor Aziatische billen, dus je snapt waarschijnlijk wel hoe comfortabel wij zaten. Maar hé, wij hoefden die westerse billen niet fietsend te verplaatsen. Na die stevige onderhandelingen stonden we op een markt. De riksja scheurde met een vaart waar Max Verstappen jaloers op zou zijn, weg. We liepen de markt op, en de draak had ons bij de vogeltjesmarkt afgezet. Verkeerde markt. Heel zielig ook, allemaal dieren in hele kleine kooitjes, bont gekleurde kuikentjes en een boa die alleen zichzelf kon proberen te wurgen. Toen hebben we weer een riksja aangehouden en werden we wel op de juiste bestemming gebracht. Na wel 20 waarschuwingen dat er zakkenrollers waren, liepen we de drukte in. Na 10 minuten vluchtten we een Starbucks in, veel te druk dus weer terug. Kortom, we hebben de rest van de dag in het zwembad gewerkt aan ons record overspelen van de bal, 172 nu.

De dag erna gingen we vroeg op pad, we gingen naar de Borobudor. We reden er in een uurtje heen en maakte kennis met een gezin Belgen, waar we nog steeds mee opgescheept zitten, en onze gids Henk. Natuurlijk heette hij niet echt zo, maar we houden vast aan onze koloniale ideeën hier. We gingen op de fiets richting de Borobodur. Nu zijn wij stiekem helemaal niet zo sportief, dus waren we de bezemwagen. Na een 20 minuten kwamen we aan en mochten na het betalen van de entree (6x zoveel als Indonesiërs, discriminatie ten top) naar binnen. We hadden een hyper enthousiaste gids en na het zien van de tempel hebben we het volledige levensverhaal van Buddha, zijn vader, zijn vriendinnen, neven, nichten, ooms, tantes en alle anderen gehoord. Het was vrij warm en vanwege de vakantie overspoelt met Indonesiërs. Op de top wilden we even genieten van het uitzicht, oké we wilden bijkomen van de hoeveelheid trappen, maar werden minstens 30x gevraagd op de foto te gaan. Nu was het warm en we hadden geen zin, dus vluchtten we snel naar beneden, onder Buddha's boom zoals ons net geleerd was. We namen met de gids een tempo gelijk aan het opmarcheren van de Japanners ten tijde van de oorlog aan, en kwamen na belaagd te zijn aan een horde verkopers aan bij onze fietsen. We gingen namelijk nog ruim 2 uur fietsen. We bezochten een tofu makerij, wij eten hier geen tofu meer, een pottenbakkerij, waar Sanne op zoek ging naar Patrick Swayze, een tempel en een suikerrietmakerij, die al dicht was. Na zo'n 3 uur op een fiets die van onze voorouders in de koloniale tijd was, waren we moe en onze billen beurs. We gingen terug, maar niet voordat onze Belgen ons uit ons welverdiende dutje haalden voor een extra tempelbezoek.

De dag erna, waren we uitgeslapen en mochten we na en lichte aanvaring over vouchers, zeur niet zo vrouw, met onze chauffeur voor 5 dagen mee. We gingen langs een tempel, een hele bijzondere schijnbaar, maar wij vonden de entree te veel (stond gelijk aan Efteling). We bezochten een paleis van de oude sultan, Sanne raakte in een heftige discussie dat er geen koning meer in Indonesië was en Indonesië een republiek was, maar stopte toen de gids op zoek ging naar de traditionele kleding, omdat we te bloot gekleed waren. We passeerden een aantal veel blotere mensen, maar luisterden aandachtig, anders liepen we straks met hoofddoek. Het was niet boeiend, en het paleis stond gelijk aan de spullen die elke Nederlandse oma in haar bezit heeft. Misschien afgezien van de opgezette tijger in de woonkamer. Na een tochtje van 4 uur belanden we in een bergdorp en hadden we even vrije tijd. Wat fijn was, we hebben niet voor niets zoveel boeken en tijdsschriften mee. Melissa ambieert na het bezoek aan dit hotel trouwens een carrière switch, professioneel muggenverdelger te worden. Al zijn de menselijke slachtoffers dan niet uitgesloten.

Vandaag, na een barre wandeltocht door de rijstvelden, daar zijn we toch niet geschikt voor, zijn we na 7 uur rijden aangekomen in Malang. Niet zo'n leuke dag dus. We gaan langzaam richting de Bromo vulkaan, morgen weer een dagje tuffen en daarna om 03.00 op voor de zonsopkomst op de Bromo vulkaan, wij zijn benieuwd!

Dag hoor!

Pinnen, pizza en volleybal

Na onze jungle avonturen mochten we richting een nieuwe locatie, Tangkahan. We reden zo'n 4 uur over een zeer hobbelige weg, in een Daihatsu die Henk en Gerda zelfs zouden afschrijven. Bij aankomst werden onze tassen meegenomen en mochten we over een gammele hangbrug naar the Jungle Lodge.

Na ongeveer een kwartiertje lopen kwamen we aan, Melissa werd direct gekaapt door Alex (te onthouden door te denken aan Willem - Alex, zoals hij zelf zei) en Sanne door Frits (wij vonden het wel een echte Frits). Melissa wilde wat dingen vragen en Sanne werd ingesmeerd met een ui, dat hielp namelijk tegen de muggenbulten. Dit hielp echter voor geen meter, maar we hebben Frits maar in de waan gelaten. Melissa had ondertussen geregeld dat we 's middags een excursie naar de olifanten hadden, in Thailand hebben we dit al eens gedaan, maar we hadden weinig te doen en de koning van de jungle, Alex, verzekerde ons dat ze goed verzorgd werden.

Er was 1 heel klein probleem. Ons geld was op, dus na onderhandelen, mocht Melissa met Frits mee op de motor om te pinnen, na een aantal foto's met de locals, kwam Melissa na een half uur terug. Er was geen elektriciteit dus je kon niet pinnen. Gelukkig wilde Alex ons het wel even lenen, dus liepen we 's middags hoopvol met hem naar dorp. Nadat hij een duister kantoor inliep, wij bleven wel even buiten, gaf hij een voucher en zei: "gewoon rechtdoor lopen, en dan zie je het vanzelf." Na een barre tocht, eerlijk is eerlijk, na de zware volleybaltrainingen genoten we zeer van onze vrije tijd met nietsdoen, kwamen we na ongeveer een 40 minuten lopen aan bij de olifanten. Hier leerden we dat er niet lief werd gedaan tegen ze en gingen na een halfuur compleet gedesoriënteerd weer weg. Maar he, in het dorp was de pinautomaat, dus gingen we even pinnen. Wij zullen nooit meer zeuren, en misschien jullie ook niet. Het pinapparaat stond in iemands huis, er was weer elektriciteit en je kon naast de schone was pinnen. Het ging echter mis met de MasterCard, maar VISA was ook geen enkel probleem. Die lag in de jungle lodge, grrr! Dus teruglopen en Sanne met Frits op de motor er weer heen. Ook dit lukte niet, misschien had de was gelekt? Na het inwisselen van de laatste euro's hadden we in elk geval geld voor eten.

Frits was een grappig mannetje. Na een beetje kletsen hoorde hij dat wij aan volleybal deden, en daagde ons uit voor een potje. Buurman en buurman gingen natuurlijk die uitdaging aan en zo stonden we in het dorp, in de jungle, op een veld tegen allemaal mannen te spelen. We waren een ware attractie, want er kwamen steeds meer mannetjes kijken. Die gekke farangs ook ;) Melissa deed haar mooie aanvallen, toch jammer dat het net wat hoog hing, Sanne probeerde de scheidsrechter om te kopen, kortom een leuk potje. Toen de onweer zo dichtbij kwam gingen we op de motor van Frits en een wat gezette man (blijkbaar niet in bezit van T-shirt) terug. Hup Velo international.

De avond werden we bijna doodgestoken door de muggen, 1 buurman heeft er zelfs 1 op het voorhoofd. We houden onbekend wie.

De dag erna gingen we op een band naar een waterval. We zaten met een gids, welke natuurlijk ook vele Guus Meeuwis liedjes kende, op een band en gingen met de stroming mee. We namen de afslag rechts en kwamen bij een schattige waterval uit. Hier zwommen we, maakten foto's die niet het daglicht kunnen verdragen en genoten van een lunch. Hier was een klein buurman momentje, 1 buurman pakte nog wat extra groente voor bij de rijst, want die houdt niet zo van rijst, en toen viel het bordje poef in het water. Eerst had niemand het door, maar nadat de rijst bij de gidsen langskwam werd buurman aangehouden en moest voor straf 20 extra kroepoek eten. Overigens waren buurman en buurman een ware attractie, we gingen met vele Indonesiërs op de foto, we zagen er immers zo mooi uit.

Na ons avontuur zat de tijd in de jungle erop. Eerlijk is eerlijk, het was super maar 33 muggenbeten is wat teveel van het goede. We mochten een nachtje genieten van de luxe in Medan. Hier hadden we trouwens een grappig voorval. 's Avonds regent en onweert het veel hier, en buurman en buurman hadden trek in pizza na al die nasi goreng. We probeerden via de receptie een pizza te bestellen maar die namen niet op vanwege de regen. Wij namen dus een taxi naar de Pizza Hut, bestelden een pizza en gingen in de meest oude tuktuk terug. Het mannetje was waarschijnlijk geen driver, hij joeg snel de kip weg, maar bracht ons toch. Het was een wonderlijk beeld om de tuktuk de oprit van het super de luxe hotel te zien op rijden en langs de lachende beveiliging te rijden, wij en de chauffeur hadden lol voor het leven en de man was uiterst dankbaar voor de centjes.

Nu wachten we op onze vlucht naar Java, die vertraagd is. Sumatra was fantastisch, op naar het nieuwe avontuur!

Slapen bij de apen

Na al dat gedoe landden we na een rustige vlucht vanuit Kuala Lumpur na een uurtje in Medan (Sumatra). We werden bij het vliegveld opgewacht en mochten nog zo'n 4 uur in de auto zitten naar Bukit Lawang. Het was een mooie rit, maar we hebben vrij weinig gezien, want meneer Jetlag kwam even langs. Bij aankomst werden we opgewacht door een bataljon mannen, de vrouwen zijn in hier ernstig in de minderheid. En na wat Indonesische spraakverwarringen over wanneer we gids van de volgende dag zouden ontmoetten gingen we richting kamer om even te rusten. Uiteraard wil je na zo'n lange vlucht je pyjama aandoen, en begroet worden met geur van Robijntje. Echter bij het openmaken van de flightbag (tas om je backpack om hem te bewaken en schoon te houden) bleek het slot van Sanne te zijn verwisseld. Waarschijnlijk had een andere persoon het slotje van Sanne gekregen, en die ging dus niet meer open. Na lang Indonesisch beraad, wat onverstaanbaar was uiteraard, werd besloten hem kapot te slaan, Popeye was er niets bij. Maar, het slot wilde niet open (wel kwaliteit dus ;) uiteindelijk is het slot met een grote schaar open gemaakt hoeraa! Bonjour Robijntje.

We gingen 's middags even een tikkie doen en daarna hadden we een afspraak met onze junglegids voor de dag erna, laten we hem nu even Ben noemen. Ben was een zeer vrolijke man, hij kende zelfs Guus Meeuwis liedjes en na ons geld afgetroggeld te hebben hadden we de dag erna een 6 uur durende tocht door de jungle van Bukit Lawang.

We stonden vroeg op, want we vertrokken om 7 uur. Na een klein incident met water, Ben zei dat hij voor ons mee zou nemen, maar had het niet (de boef) gingen we op pad. We liepen een gammele brug over naar de jungle en stapten een prachtig tropisch regenwoud binnen. Ben had al ruim 3 liedjes gezongen toen we de eerste aap tegen kwamen. Het was geen orang-oetang, maar begon goed. Na een telefoontje kreeg Ben informatie en liepen we naar een moeder en haar kleintje. We ontmoetten ze, maar eerlijk gezegd was de aanwezigheid van een tiental toeristen wel een beetje jammer. Ben had overigens die dag een taak, ons de meest moeilijke paden laten lopen voor zijn eigen plezier. Waar wij een pad naar beneden liepen, mochten de andere de 'normale' weg. Minpunten. Melissa is overigens niet 1 keer gevallen, over de andere buurman wordt nu niet gesproken.

Halverwege de tocht hadden we een lekkere lunch, nasi en fruit. Waarop Ben, de schat, opmerkten dat wij aten als katten. Weer eens wat anders he. We aten zo weinig. Melissa werd daarna bijna aangerand door een giftige duizendpoot toen ze lekker genoot van haar nasi. Maar niet Ben, maar Buurman 2 spotte hem. Melissa was uiterst snel weg ;)

We hebben veel mooie dieren gezien, maar ons hoogtepunt kwam toen we weggingen, we stonden oog in oog met een mannetjes orang-oetang, 120 kg, en er was niemand. Dit was echt magisch. Hij kwam naar beneden, veel takken brekend, de apen zijn deels wild. Althans een tiental stuks, de andere zijn wild, maar wij konden de grote man een paar bananen geven en overgebleven ananas van onze brunch. Wow, dit was zo bijzonder!

Na de wandeltocht waren we een beetje moe en besloten we een massage te nemen, dit doen wij nooit meer hier! Laten we zeggen dat ALLES gemasseerd werd. Het zat tegen de aanranding aan, maar we hebben er hard om gelachen. Na een lekkere saté en nasi gingen we snel bijslapen! Morgen mogen we verder de jungle in! We zijn benieuwd!

Fotoprioriteiten vs foto's, brandalarmen en een echte escorte naar de gate, we zijn begonnen!

Het avontuur is begonnen, en vraag niet hoe. Buurman en buurman doen hun naam grote eer aan! Om bij het begin te beginnen. We stonden vrijdagnacht braaf om 04.00 op Schiphol, we zijn niet voor niets op tijd komende Nederlanders. Helaas ging de balie pas om 04.30 open dus moesten we even wachten, fijn zo'n advies dat je 3 uur van te voren aanwezig moet zijn. Dat zorgde wel voor een leuk schouwspel bij het grondpersoneel, die druk bezig waren met mandjes en A4tjes.

Overigens goed dit even te weten, de afgelopen weken hebben we meerdere malen contact gehad met WTC waar we onze tickets hadden geboekt, betreffende het direct kunnen inchecken en vervoer in Londen, dit was allemaal geen probleem volgens heen (al adviseerden ze een route door London die 6x zo duur was als met OV).

Maar goed, we gingen inchecken bij Cindy (zo hebben we haar genoemd, ze was wellicht nog meer gestrest dan een stressbal, maar goed.) We konden dus toch niet voor alle vluchten tegelijkertijd inchecken, -1 WTC. Maar gingen vrolijk op pad, er hoort natuurlijk iets mis te gaan.

Nu is Schiphol een heerlijke plek, en gingen we op zoek naar de fotobooth van de ING. Na meerdere gezinnen buitenspel te hebben gezet, want kom op; die foto moet perfect, kwamen we als laatste aan bij de eerste vlucht. Oeps, eigen schuld.. We kregen als bedankje hiervoor een gratis upgrade naar de first Class, dat was een fijn uurtje.

Aangekomen op London City was het haasten, we wilden zo snel mogelijk onze tassen, want we hadden 3.20 minuten voor de overstap en moesten nog inchecken. Wat je minimaal een uur van te voren moest doen, dus 2.20 om van de ene kant van Londen naar de andere te reizen.

Vrolijk liepen we de douane door en na een zeer harde bel, dachten we dat onze backpacks eraan kwamen, maar dat hadden wij goed mis. Er was een brandalarm, en iedereen werd geëvacueerd. Top. Na veel bijkomende stress en verlies van kostbare tijd hadden we onze backpack in handen en leidde buurman 2 de weg naar het zo gevreesde vliegveld Heathrow. (Zie hiervoor onze vorige blogs).

Aangekomen op vliegveld, we hadden trouwens nog 5 hele minuten om in te checken, renden we naar de balie waar we twee zeer vrolijke en vriendelijke dames onze paspoorten overhandigden. Dit ging lukken!

MIS! We stonden niet in de vlucht, -2 voor WTC, dit zorgde voor een zekere toename van stress, zeker omdat de zeer vriendelijke dames besloten ons te negeren. Uiteindelijk mochten we na het WK zuchten en steunen mee op de vlucht. Ik denk dat Penny heeft gewonnen.

We werden bijna aangevallen door de douane, niet nieuw overigens, want we hadden een speciale escorte richting vliegtuig, lekker snel was het wel! Maar mochten uiteindelijk we als twee diva's plaatsnemen op 4 stoelen met niemand voor ons. Was de stress toch ergens goed voor. Die 13 uur konden we even bijkomen!

We zitten nu te wachten op het vliegveld in Maleisië, nog 1 vlucht te gaan!

Tot snel!

Liefs, Buurman en Buurman

Buurman en Buurman richting Indonesie

Hallo allemaal,

Het werd ondertussen wel weer tijd om onze blog weer een beetje bij te werken. We hebben immers weer nieuwe plannen voor in juli. We hebben dit keer onze reis weer deels vastgezet, niet zoals de vorige keer alles zelf gedaan. We zijn druk bezig met de voorbereidingen:

• Malariapillen aangeschaft, al was de hoeveelheid moeilijk uit te rekenen door het vaccinatiebedrijf. Immers, de huisarts snapt er helemaal niets van ;)
• Een klamboe gekocht, aangezien we dit jaar weer de jungle in trekken
• Shirtjes laten bedrukken, al was de eigenaresse ernstig in de war of het zou passen op die Hollandse lichamen. Oh en, Melissa heet tegenwoordig Melisa, dit stond namelijk op haar shirt ;)

Maar even zonder gekheid, onze plannen zijn als volgt:

• Op zaterdag 8 juli reizen we, met een stop in Londen en Kuala Lumpur richting de hoofdstad van Sumatra: Medan. We reizen direct door waarna we zullen ''slapen bij de apen''. We chillen nog een aantal dagen in de jungle en reizen op woensdag 12 juli naar Medan terug.
• Op donderdag 13 juli vliegen we met onze vrinden van Air Asia (moeders, even niet googlen op vliegtuigongelukken) naar Yogyakarta. Dit ligt op het buureiland Java. De volgende dagen zullen we gaan fietsen (!) naar de Borobudur en op expeditie gaan naar de actieve Bromo vulkaan. We blijven ongeveer een week op Java, dus zullen nog veel meer doen, maar dit zijn de belangrijkste punten.
• Op donderdag 20 juli komen we aan op Bali, nu is Bali tegenwoordig een bekende bestemming, maar wij proberen uit de drukte te blijven en verblijven in verschillende dorpjes. Ook hier gaan we weer fietsen (toch iets misgegaan met lezen toen we gingen boeken!) en een beetje bijkomen. De planning is nog om te gaan surfen en Sanne wil nog een rondje duiken, Melissa houdt het bij snorkelen na het vorige avontuur.

Kortom, we hebben weer veel plannen en hebben er ook al zin in! We gaan weer reizen!

We zullen onze volgende blog, zoals vanouds, schrijven op ons eerste adresje!

Selamat tinggal

Leve de douane

Dag allemaal,

Niet vanaf een warm strandje met een cocktail in de hand, maar vanuit een (koud) en regenachtig Nederland. We zijn er weer!

Nu zijn we gelukkig veilig aangekomen op Schiphol, wat lief dat daar zoveel mannetjes in het blauw stonden om ons te verwelkomen, maar we hebben nog wel wat dingen meegemaakt.

De laatste van onze dagen hebben we in een airBNB gezeten, voor wie niet weet dat dit is, het is een wat je via een particulier huurt. In ons geval hadden we een benedenwoning voor onszelf en een prive zwembad. Dit was erg relaxt, want wij ''zeer ervaren reizigers - volgens ons host David'' hadden een kleine irritatie tegen de chinezen ontwikkeld. In dit huis was er geen te vinden, op misschien de waterkoker na (die was made in China). De eerste dag hebben we rustig aangedaan, maar de tweede dag hebben we weer wat actie opgezocht. We gingen weer ziplinen! DIt hadden we vorig jaar in Chiang Mai ook gedaan en we wilden wel weer wat actie!

We werden opgehaald en na een avontuur door de bergen met de 4x4 kwamen we aan bij de locatie. We zaten in een groepje met 3 mensen uit Isreal en 6 Chinezen (hiephoi). Nu was onze strategie zo ver mogelijk bij de Chinezen vandaan te blijven, maar dit was niet zo'n goede. De man uit Isreal had zich voorgenomen zoveel mogelijk te leren van anderen. Het gevolg: voornamelijk Melissa werd compleet uitgehoord door de beste man. De leukste vraag was toch wel: ''Hoe lang ben jij eigenlijk? Is dat normaal in Nederland en voel je je niet lang?'' Kortom, de liefde voor de chinees die geen engels sprak groeide weer. Het ziplinen was erg leuk! Halverwege ging het helaas keihard regenen, regenseizoen, en werden de lijnen iets natter. Buurman en Buurman hebben een voorliefde voor FAST en als het eigenlijk te laat is remmen. Nu was buurman 1 een beetje overmoedig geworden, er werd gesproken over Superwoman. Deze superwoman ging op een stuk zo hard dat er een alternatieve rem nodig was, de begeleider. Conclusie, veel gelach en twee grote blauwe plekken.

De andere dagen en Samui hebben we het wat rustiger aangedaan, buurman 1 moest herstellen ;) We zijn naar een avondmarkt gegaan, een Thaise bioscoop bezocht en lekker naar de MAC gegaan.

Op zaterdag gingen we terug. Uiteraard kwam de liefde van de douane voor Sanne direct weer boven want bij het inchecken werd miss Sanne van Ruijven al omgeroepen. Bij aankomst bij de gate stond zelfs de naam geschreven en stond de zeer vriendelijke mevrouw van Bangkok airways te wachten. Na een korte vraag werd buurman afgevoerd in een busje. Buurman 2 bleef alleen achter. Sanne werd afgevoerd naar de douane waarbij het dodelijke wapen van de ''mobiele oplader'' verwijderd moest worden. Overigens hadden ze ook de tassen erna omgewisseld. Ondertussen was Melissa alleen bij de gate en deze werd op zeer vriendelijke manier opgeroepen naar het vliegtuig te gaan: GOOOO NOW!!!!''. Sanne was net op terug terug van haar avontuur en zo vliegen we naar het beste vliegveld: Singapore! Hierna mochten van 13,5 chillen naar Londen en rond 09.00 plaatstelijke tijd waren we terug in Nederland.

Hiermee kwam onze reis ten einde, zoals jullie misschien hebben gelezen, hebben we het geweldig gehad. Thailand zal voor ons altijd een bijzonder land blijven, maar we hebben wel onze reis op een positieve manier afgesloten!

Op naar het volgende avontuur!